Awak, hari ni saya rasa happy sangat. Awak nak tahu tak kenapa? Sebab hari ni saya boleh online, tengok page Facebook awak lagi. Saya bersyukur sangat sebab dapat tengok awak senyum, dapat tengok status awak yang sentiasa menunjukkan awak happy. Saya pun happy juga wak..
Awak, ingat tak lagi masa pertama kali kita berkenalan? Masa tu awak dan kawan-kawan awak tengah lepak kat library. Saya pula masih junior ketika tu. Tengah saya sibuk cari buku untuk rujukan tugasan saya, awak berdiri besebelahan dengan saya. Tiba-tiba saja awak minta nombor telefon saya. Mesti awak dapat tengok riak wajah saya yang meluat kan. Lepas tu saya terpandang kawan-kawan awak dekat satu sudut. Saya tahu itu cuma satu permainan antara awak dengan kawan-kawan awak. Saya langsung tak pedulikan awak dan terus berlalu macam tu jak. Tapi apa yang penting, itu lah pengalaman yang paling berharga untuk saya dalam seumur hidup ni. Selama beberapa bulan, setiap kali bertembung dengan awak, awak mesti nak sakat saya. Pernah sekali tu, saya sembur awak dengan air kelapa sebab saya rasa sikap awak kurang ajar dengan saya. Haha… lawak sangat masa tu.
Tapi, tiga bulan selepas tu, masa mula sem baru,awak tak muncul dah kat depan saya. Saya pun tak tahu awak menghilang ke mana. Saya pun malas nak ambil tahu sebab saya tahu awak dan kawan-kawan awak memang terkenal dengan sikap nakal kat tempat ni. Ada satu hari tu, masa saya keluar dari library, saya terdengar perbualan kawan-kawan awak.
“Korang nak join tak petang ni?”
“Petang ni? Kita nak ke mana? Ala..kalau engkau tu tak sah la, mesti nak turun gelenggang bola jaring, nak ngurat si Natasha tu”
“Ishh, bukan la. Aku nak melawat Kimi kat hospital, adik dia call aku tadi”
“Ha?? Kimi masuk hospital? Ko biar betul Zul.. Budak tu dah la lama menghilang, tak da khabar pula. Tetiba jak hari ni ko kata dia masuk hospital”
“Betul la. Aku tak tipu. Aku pun baru jak tahu berita ni. Tu pun Husna yang call aku”
“Husna? Sejak bila pula ko dah tukar taste ni Hafizul? Dah beralih dengan budak alim pula….”
“Hishhhh…mengarut la korang ni. Dah..korang nak join ke tak ni?”
“Mestilah join…jam 2 kita orang tunggu kat bustop depan tu eh..”
“Okey..”
Awak tahu tak apa saya rasa masa tu? Saya terkejut sangat, saya tak sangka awak masuk hospital. Tapi dalam hati saya juga mengatakan ‘padan muka awak’,,kejam ke saya ni? Dalam masa beberapa bulan tu, saya rasa gembira yang amat sangat sebab saya rasa dah bebas dari ‘kongkongan ’ awak. Tapi ada benda yang saya tak faham dalam diri saya. Saya rasa suatu kekosongan dalam diri ni. Tak kan lah saya angau sebab awak. Tak mungkinlah sebab saya awak bukan siapa-siapa untuk saya dan saya tak boleh ikut perasaan saya. Ala..dah memang adat budak-budak kampus kan? Senior nak mengurat junior la kononnya.
Sekarang dah masuk hujung sem, biasalah waktu-waktu macam ni, semua sibuk nak mengadap kertas peperiksaan. Saya pun sibuk juga. Rasa macam tak terangkat pula beban di bahu. Masa tu, saya tak dengar dah cerita tentang awak. Dah tenggelam macam batu yang dilemparkan dalam air. Awak, nak tahu tak hari ni hari terakhir saya masuk exam? Sekali lagi saya rasa gembira sebab saya nak balik kampung jumpa keluarga yang tercinta. Sehinggalah hari terakhir saya kat kampus, saya masih tak nampak kelibat awak. Kawan-kawan awak Hafizul, Faris dan Luqman selalu terserempak dengan saya. Tapi saya pelik dengan sikap kawan-kawan awak tu, sejak awak tak da, dorang dah macam jadi budak baik. Hafizul dah bertukar wajah. Ehh, maksud saya penampilan, dah pakai songkok, rambut pun dah tak macam lalang yang kena racun rumput. Faris dan Luqman pun macam tu, dah tak ngurat awek library lagi. Bila bertembung dengan dorang, saya cuma mampu tersenyum dan dorang pun dengan selamba menegur saya. Saya selesa dengan keadaan itu, tapi rasanya tak lengkap tanpa awak.
Awak, hari ni hari terakhir saya kat kampus sebelum balik kampung. Tiba-tiba saya dapat panggilan dari seseorang. Ya, seseorang yang saya kenal. Itu Hafizul, kawan baik awak. Hafizul kata dia nak jumpa saya sebelum saya balik kampung. Mulanya saya hairan sangat sebab sebelum ni dia tak pernah call saya dan dari mana dia dapat nombor telefon saya? Tapi tak apa lah mungkin dari Aleya rakan sebilik saya. Awak, masa saya jumpa Hafizul, dia nampak sedih sangat. Saya pun jadi pelik, bila saya tanya dia kata tak ada apa-apa. Jadi saya tak lah peduli sangat. Then, dia ada bagi saya 1 sampul berwarna biru, comel sampul tu. Bila sampul tu dah berada dalam genggaman saya, Hafizul memberikan salam dan terus berlalu begitu saja. Saya dengan selamba membelek sampul biru itu dan tertulis di belakang sampul itu ‘Hanya untuk Annesa'.
bersambung....
No comments:
Post a Comment